Reportage / Verkiezingen in Argentinië

Een woensdagochtend in oktober, even na half zes ’s ochtends. Sixto Ruiz Diaz begint met werken. Om vier uur is hij opgestaan, in zijn kleine huis in El Jagüel, een armoedig voorstadje van Buenos Aires, om per trein en bus naar de hoofdstad te reizen. In een woontoren aan het Plaza del Congreso, het plein voor het congresgebouw, werkt Sixto als portier. Zes dagen per week, twaalf uur per dag, voor een maandloon van 1500 peso, 333 euro.

Het waait hard, de lente wil maar niet op gang komen. Sixto heeft nog geen zin om zijn uniform aan te trekken – ‘die bazen eisen van alles, maar daar staat niets tegenover: we mogen niet te veel lichten aandoen, want dat kost te veel geld en ik mag niet praten met conciërge Luís, die hier ook de hele dag zit.’ Hij haalt een doos uit een berghok met daarin een keteltje, een elektrisch kookplaatje, een pak yerba maté, een beker en een metalen rietje. ‘Onze voorraadkast,’ zegt hij grappend....