Iets heel anders: Tot voor kort bezat elk gekkenhuis in de wereld, tot in Batavia en Leningrad aan toe, een gek die dacht dat hij Napoleon was. In Frankrijk had je zelfs gekkenhuizen, zoals de Salpêtrière in Parijs, waar een hele afdeling voor de Napoleons bestond. Die heette Sainte Hélène.

In Jakarta en Sint-Petersburg heb ik geen Napoleon meer kunnen vinden. Maar in Jakarta noemen ze een bepaald soort rijbroek nog steeds een Tjelana Napoleon en in Sint-Petersburg heet een bepaald driehoekig petje nog een Napolevni stezjok. De afgelopen maanden heb ik alle Franse psychiatrische inrichtingen gebeld om naar hun Napoleonnen te informeren. Meestal schoten de telefonistes in de lach en legden ze neer. Sommigen vroegen eerst wat voor verzekering ik had. Als ik dan zei ‘Maar ik ben Napoleon helemaal niet!’ kreeg ik ten antwoord: ‘Daar kunnen we u zeker van genezen.’

Op terugreis uit Napels waar ik Julio Carotta had geïnterviewd, moest ik in Menton een paar uur wachten op de...