Muziek

‘De naam Beethoven,’ aldus biograaf Lockwood in 2003, ‘heeft meer dan enige andere componist van klassieke muziek een cultstatus verkregen. Het Beethoven-beeld, commercieel al te exploitabel, is onderwerp van een uitgebreide literatuur. En geen werk is vruchtbaarder gebleken bij het creëren en handhaven van dit beeld dan de Negende symfonie.’

Was in 2003 het boek van Harvey Sachs over de Negende symfonie al verschenen, dan had dat Lockwood als voorbeeld van die exploitatie kunnen dienen. Met Sachs zijn we weer terug in de jaren dertig van de vorige eeuw toen Beetho­ven werd gezien als de grootste componist aller tijden. ‘Moreel plichtsbesef,’ aldus Sachs, ‘voerde hem naar toppen van abstracte expressie, een verheven samengebalde emotie die niemand anders in de geschiedenis van de muziek heeft bereikt.’ (Mij dunkt dat je met moreel plichtsbesef niet ver komt als je componeert, daar moet je talent voor hebben.) Volgens Sachs is er ‘nooit mooiere muziek voor orkest...