Ballet Russe

Omdat ik alcoholist ben, heb ik geen kater meer. Toch kwam de sambuca op het witbier en de witte wijn op vrijdagnacht in Club Diaghilev hard aan. Zo loop ik – zonder kater, maar stroef – op zaterdagmorgen naar de metro, op weg naar de revolutie. Het is mooi weer. Vogels zingen. Er wordt op parkbankjes – ondanks het vroege uur – door paartjes gevreeën. Een vredige stad, Moskou. Maar mijn plicht roept. Ik duik de metro in. Ook hier wordt gevoosd. De lente. De hormonen. Ik weet wat ik aanstonds te zien krijg. Zeven minuten later kom ik bij station Tverskaja weer uit de buik der aarde omhoog. En word op mijn wenken bediend. ‘Mooi revolutieweer!’ grijnst mijn Britse tv-collega. Ik heb toch best wat oorlog hier meegemaakt. Maar de diversiteit van de Russische Spetsnaz-troepen verbaast me telkens weer. Ik bekijk de gezichten: bange blikken onder de helmen. Maar ook ogen die bij voorbaat glinsteren van het aanstaande genot. Ze hebben een vrijbrief. Wat vroeger...