Pop
We hadden Nick Hornby’s High Fidelity er niet eens voor nodig om het te beseffen: lijstjes horen bij de popliefhebber als sigaretten bij Jean Paul Sartre. Een kinderachtig trekje wellicht, maar het is niet anders.
De gedrukte media stonden eind dit jaar weer vol met allerhande top-zoveel-lijstjes. Toch is het nog niets vergeleken bij het internet, waar werkelijk iedereen een niet te onderdrukken neiging vertoont de balans op te maken. Dan komt ook meteen weer de zwakte van het web aan de oppervlakte. Want: op wiens smaak kun je vertrouwen? Wie kun je werkelijk geloven?
Met de voortgaande democratisering van de media brokkelt het begrip autoriteit steeds meer af, ook in de muzikale uithoeken van het internet. Maar ook daar bestaat autoriteit nog wel degelijk. Webzine Pitchfork (www.pitchforkmedia.com) kan wat men vroeger alternatieve bands noemde, maken of breken, een beetje zoals Muziekkrant OOR in de jaren zeventig en tachtig. De eindejaarslijstjes van Pitchfork worden steevast in grote spanning afgewacht. Ook om het hartstochtelijk mee oneens te zijn, het is waar. Dat brengt autoriteit automatisch met zich mee.
Je proeft aan alles dat de samenstellers van de lijst Amerikanen zijn. In Europa gelden weer andere favorieten, al zie je toch in de wereldpers opvallend vaak dezelfde namen terugkeren. Op drie staat hier freakfolker- met-harp Joanna Newsom, op twee het eclectische gezelschap TV on the Radio en op één het Zweedse elektronica-duo The Knife.
Het grote voordeel van een webzine als Pitchfork blijft dat de beschikbare ruimte oneindig is. Dus krijgen alle uitverkoren cd’s een vrij forse bespreking. Ruim baan tegelijkertijd voor de nogal hooghartige toon van poprecensenten die weten dat hun mening ertoe doet. Als je de groepen in kwestie niet goed kent, bestaat de kans dat alles, juist door het hautaine incrowd-gebabbel, aan je voorbij glijdt.
De lijst met de honderd favoriete singles van Pitchfork heeft één groot voordeel: de meerderheid kun je downloaden (of anders op zijn minst beluisteren). Binnen een halfuur heb je je eigen jukebox van 2006.
En zo ontdek je nog eens wat: die fantastische zomersingle ‘Young Folks’ van Peter Bjorn and John bijvoorbeeld. Maar toch vooral The Hold Steady, geleid door de jonge Amerikaan Craig Finn, die klinkt als een jongere Bruce Springsteen met een dollehondenversie van de E Street Band achter zich. Je had het nooit gedacht, maar het komende jaar wordt helemaal 1975. Ook Nederland zal eraan moeten geloven: de cd Boys and Girls in America verschijnt hier later deze maand.

David Kleijwegt

Gerelateerd