<div class="wpg-element paragraph">
<p>Met of zonder Mubarak, Egyptes problemen blijven dezelfde. Alleen minder kinderen krijgen helpt.</p>
<p>Egypte verzuipt in zijn eigen mensenvloed. Hoe moet dat verder? Waar haalt men eten, scholen, huizen vandaan? Hoe kan men de tweeëntachtig miljoen Egyptenaren een fatsoenlijk leven bezorgen? Sinds Mubaraks aantreden in 1981 is de bevolking bijna verdubbeld. Op het Tahrirplein werd wel geschreeuwd om het verdwijnen van het staathoofd, maar borden met &#8216;weg met het grote gezin&#8217; waren er niet te zien. En toch staat of valt Egyptes toekomst daarmee.</p>
<p>Al die democratisch gezinde staatsburgers en -burgeressen op een bewoonbaar oppervlak reikend van Groningen tot Maastricht, iedereen zou daar hoofdpijn van krijgen. De net afgetreden president hier de schuld van geven zou de man onrecht doen. Zeker tijdens de eerste helft van zijn bewind zette Mubarak Egyptes bevolkingsexplosie bovenaan zijn agenda. De dalende toename van de bevolking, op zich al een prestatie, is deels op zijn conto te schrijven.</p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>De echte doorbraak op dit terrein kwam vanuit de Moslimbroederschap, die er vaak heel wat modernere sociale en medische opvattingen op na houdt dan men in het Westen denkt. De broeders zijn goed vertegenwoordigd in de machtige Egyptische artsenvereniging en daar werd onder hun leiding het idee ontwikkeld van geboortespreiding in plaats van geboortebeperking. Spreiding van geboorten over verschillende jaren was goed voor de moslimvrouw, goed voor het moslimgezin, en van God mocht het.</p>
<p>Mubarak pakte dat gretig op en het heeft inderdaad belangrijke resultaten opgeleverd. Het aantal kinderen per vrouw is gezakt naar drie, rond de jaren tachtig lag dat nog op zes tot zeven. Die drie is nog altijd een kind te veel, maar voor een in het algemeen zeer traditionele maatschappij als de Egyptische is het een opmerkelijk succes. Dat succes komt echter veel te laat. Het verhinderde niet dat in één generatie tijd Egyptes bevolking verdubbelde. Aan hun Bijbelse plagen kunnen de Eyptenaren er dus één toevoegen: de mensenplaag.</p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph-quote">
<blockquote>
<p>&#8211; Er wordt in Egypte laat getrouwd en dat levert grote seksuele frustraties op</p>
</blockquote>
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Al die toevloed had het regime veel beter moeten opvangen. Dat het dat heeft verzuimd, valt het bewind zwaar aan te rekenen. Neem de huisvesting. Je kunt in Egypte niet trouwen zonder een huis, of in elk geval een kamer te hebben. Trouwen in Egypte móét, het is een sociale en religieuze plicht &#8211; seks is Allahs geschenk aan de mensheid, maar alleen binnen het huwelijk. Het vinden van onderdak kan echter jaren duren. Er wordt in Egypte daarom laat getrouwd en dat levert dan weer grote seksuele frustraties op.</p>
<p>Ook het onderwijs is door de mensenplaag overspoeld. De scholing is allerbelabberdst. Kinderen op de lagere school moeten al bijles krijgen. Het niveau van de meeste universiteiten komt niet uit boven dat van een havo. Het onderwijs bestaat uit &#8216;rijtjes stampen&#8217;. Dat herhaalt zich thuis tijdens het maken van huiswerk, maar de meeste huizen zijn overvol. Concentreren op dat huiswerk is er dus niet bij. Gevolg: veel Egyptenaren leiden aan concentratiestoornissen. Je merkt het bij het betreden van een bureaucratenburcht: de behandelende ambtenaar heeft een aandachtspanne van nul.</p>
<p>Behalve op de militaire en politieacademies wordt ook iets anders nooit aangeleerd: organiseren. Vanaf kolonel Gamal Abdel Nassers staatsgreep in 1952 háát het bewind elke organisatie waarop het zelf geen controle uitoefent, zoals de Moslimbroederschap of de bloggers. Voetbalclubs, ontspanningsverenigingen, op alles tot aan bridgedrives toe, wil de overheid toezicht hebben. Dat toezicht geeft het regime de gewenste voorsprong op maatschappelijke ontwikkelingen. De gevolgen ervan zie je bij de grote demonstraties op Tahrir. Die zijn spontaan, emotioneel, vol goede intenties, maar elke vorm van organisatie en leiderschap ontbreekt.</p>
<p>Veel te veel mensen op een veel te klein oppervlak, slechte scholing, slechte organisatie (behalve bij het leger!), veel te weinig huizen, seksuele frustraties, gebrek aan banen, alleen de Nijl als waterbron, het is een cocktail van ellende waar Mubarak niet ongevoelig voor was. Hij heeft er veel te weinig aan gedaan, hij heeft de corruptie uiteindelijk de vrije loop gelaten, zijn drang naar machtsbehoud overwoekerde wat hij aan goede intenties had. Maar of zijn potentiële opvolgers in staat zijn Egyptes essentiële kwaal &#8211; de voortplantingsdrift &#8211; in te tomen, valt te bezien. En in laatste analyse staat of valt dáármee hun succes.</p>
</p></div>


Gerelateerd