<div class="wpg-element paragraph">
16-04-2008
Wellicht dat ik voor de politiemannen verdacht leek omdat ik net allemaal rode saus op mijn witte T-shirt had gemorst, de vlekken leken op bloedspatten uit een film. Maar waarschijnlijker is het dat de agenten gebeld waren omdat ik foto&#8217;s aan het maken was in de buurt. De politiemannen in burger lieten mij een klein plastic kaartje zien met de tekst &#8216;secret police&#8217;. Nu ben ik vaker aangehouden in Beiroet als ik fotografeerde maar deze keer was het onverwacht. Ik ben mij ervan bewust dat je hier niet moet fotograferen waar militairen staan of politie gebouwen zijn. Ik begrijp dat dit land in oorlog is. 
Desondanks was ik net begonnen aan een wandelingen vlak buiten het centrum in Hamra, een woonwijk met grote hoge flats die op zee uitkijken. Een keurig stille wijk zo op het eerste gezicht, er word gebouwd de mensen lachen vriendelijk, maar zoals alles in Beiroet is het moeilijk in te schatten wat je werkelijk ziet. Wat een vredige woonwijk vlak buiten het centrum lijkt kan ook een &#8216;high risk area&#8217; zijn omdat er toevallig in één van die flats een politiek leider woont die zich kritisch uitlaat in de pers.
Of ik even mee wil gaan naar het bureau, de agenten zijn nors, alsof ik schuldig ben en zolang het tegendeel niet bewezen wordt, blijven ze zo. In de auto op weg naar het bureau word er niet met mij gepraat. Op het politiebureau zelf, een klein stenen gebouwtje naast een militaire post kom ik bij de captain terecht. Zijn kantoor heeft meer weg van een huiskamer, het licht is gedempt, er staat een grote televisie te flikkeren met een programma over Hollywoodschandalen, aan weerszijden van het grote donkere bureau staan leren banken. Ik mag gaan zitten. 
De captain spreekt goed Engels. Hij bekijkt mijn foto&#8217;s op de camera en vraagt waarom ik al die teksten op de muren heb gefotografeerd. Nu heb ik geen idee wat ik letterlijk gefotografeerd heb, de Arabische graffiti fotografeer ik juist omdat ik het niet lezen kan en nieuwsgierig ben naar wat er staat. Het plan is om een serie teksten te fotograferen en die te laten vertalen door iemand hier. Juist het gegeven dat ik het niet kan lezen fascineert mij. Veel teksten lijken politiek of religieus maar vaak als ik aan vrienden vraag spandoeken of teksten op de muur voor mij te vertalen gaat het vaak om een nieuwe winkel of iets dergelijks. Maar ik weet niet of ik dat duidelijk kan maken aan de police captain achter zijn grote bureau.
Hij vraagt of ik veel in het buitenland werk, en noemt achterelkaar namen van landen op, het wordt een spelletje. Hij roept de naam van een land en ik zeg ja of nee, zo komen er een hele rits aan landen voorbij totdat hij zegt &#8216;Israël?&#8217; en mijn reactie afwacht. &#8216;No&#8217;, zeg ik resoluut, &#8216;off course not&#8217;. Er word gelachen en ik mag gaan.
</div>
<figure id="post-108059 media-108059" class="align-center"><img decoding="async" src="https://www.vn.nl/wp-content/uploads/2008/04/ddc6138e-a7be-481f-8ab3-1027f7ac16d3_diverslijnentotaal3_451.jpg" alt="" border="></figure>

Gerelateerd