Even nakaarten. Het stereotype wil dat Nederlanders klagen, en daar ook een zekere wellust aan beleven. Waarom moet het dan verbazing wekken dat ook Surinaamse en Antilliaanse Nederlanders van klagen houden? Hun jongste klacht heet Zwarte Piet, en hoe serieus je die klacht ook wilt nemen, het tekent eerder de betrokkenheid dan de distantie van die klagers. Ze bemoeien zich met de Nederlandse samenleving, met een inzet die voor een Fransman of Colombiaan wel altijd onbegrijpelijk zal blijven. Het geschilpunt – in dit geval de rol van Piet tijdens het sinterklaasfeest – is dus eerder het bewijs van hun Nederlanderschap dan het tegendeel daarvan.

Ik schreef wel ‘hun jongste klacht’, maar dat is niet helemaal waar, zowel wat betreft dat ‘hun’ als wat betreft die ‘klacht’. Al in de jaren zestig waren er ‘bewuste witte’ Nederlanders die zich zorgen maakten over ‘het verkeerde beeld’ dat Nederlandse kinderen door Zwarte Piet zouden krijgen van ‘de neger’. En in...