Bestiarium van de literatuur

AFTh de orang-oetan

Met zijn machtige lijf houdt hij residentie in zijn kooi. Hij eet eens wat, hij drinkt eens wat, hij slaapt eens wat. Soms heeft hij last van literaire obstipatie, maar voor je het weet, ontlast de orang-oetan zich weer van een prelude, mijmering, sleutelboek, novelle, requiem, dagboek of een onderdeel van zijn almaar uitdijende Homo Duplex. Zodra het gerucht zich verspreidt dat de orang-oetan op poepen staat, stromen de recenserende oppassers en bezoekers van de dierentuin al dertig jaar lang toe om zich te laven aan de uitwerpselen van het dier. Tevreden ziet hij vervolgens toe hoe het gepeupel zich met de neus tegen het glas aan zijn bewegingen vergaapt. Maar pas op, maak hem niet boos: net als zijn Rotterdamse neefje is de orang-oetan in staat zijn imposante lichaam met een onvermoede sprongkracht over het hek te werpen om met machtige armbewegingen jobhoppende redacteuren, jubileumvergetende uitgevers en zwarte schapen die hem...