Uit het leven
Kees Alderliesten, op 22 april op zesenvijftigjarige leeftijd overleden, was de eerste stadsdichter van Vlaardingen, een grote, melancholische man met &#8216;de donkerste stem van de stad&#8217;. Niet weg te denken uit het straatbeeld zat hij mijmerend op een bank aan de haven of in het park, deed dagelijks zijn boodschappen en zocht de warmte van de kroeg. Hij rookte uitsluitend Brandaris, poseerde als model op de kunstacademie, hakte beelden uit omgewaaide bomen en als er in de gemeente iemand eenzaam stierf, sprak Kees bij het graf het afscheidswoord. Bewonderaars vroegen hem op straat: &#8216;Kees, kun je een gedicht voor me maken, ik ga trouwen, ons bedrijf jubileert.&#8217; Hij deed het graag, vroeg er nooit een cent voor, kwam het gedicht zelf voordragen op het feest en verdween geruisloos. Vrouwen omringden hem, zij waren zijn muzen zonder wie hij niet leven kon, maar wonen deed hij alleen; in een kale flat met een matras op de betonnen vloer. Zijn sonnetten &#8211; uitsluitend sonnetten &#8211; schreef hij &#8216;s nachts op een oude Olivetti-typemachine. Met een vulpen die hij als jongen van zijn ouders gekregen had, hield hij bijna veertig jaar een dagboek bij in zwart gekartonneerde schriften. Ze staan keurig op een rij tegen de muur. Geld had hij zelden, zijn gedichten bleken wettig betaalmiddel bij de tandarts, het café en bij familie en vrienden. Toen broer Jan onlangs jarig was en &#8216;s ochtends vroeg door de polder naar zijn werk fietste, zag hij Kees in de ochtendnevel bij een boom zitten. Kees was naar die plek gewandeld, een uur lopen, om zijn broer te feliciteren. Het verjaarssonnet klonk groots en meeslepend door het prille ochtendgloren.
Cornelis Leendert Alderliesten werd op 27 mei 1953 geboren, als de tweede in een streng christelijk gezin van drie jongens en een meisje. Zijn vader was machinebankwerker, zijn moeder had lagere school. Ze woonden in een naoorlogse nieuwbouwwijk, de jongens sliepen op één kleine kamer. Voor het slapengaan vertelde Kees verhalen, soms wel een uur lang, stilletjes kwamen zijn ouders op de trap luisteren. Maar Kees voetbalde ook, hij was een gevreesde voorstopper met verwoestende sliding. Na de mulo ging hij naar de Kweekschool met de Bijbel, hij zou onderwijzer worden, maar de school had twijfels. De leraar Nederlands vroeg na het lezen van een opstel: &#8216;Kees, gebruik jij drugs?&#8217; Nee, hoogstens een stickie, het was de tijd van Woodstock en lsd. Hij schreef over &#8216;die vrolijke wijsheid van ons anarchisten&#8217;. En keerde zich tegen &#8216;een wereld, geregeld, structureel en koud&#8217;. Hij en zijn vrienden, &#8216;jong, mooi en stralend&#8217;, lazen Titaantjes en zeiden &#8216;Goden zijn we &#8211; maar aardige goden.&#8217;
De school, thuis, Vlaardingen, het werd beklemmend. Kees kwam &#8216;s ochtends thuis als zijn vader naar de fabriek ging en zijn moeder maakte zich zorgen: &#8216;Christelijk hoeft niet, maar blijf wel religieus.&#8217;
Hij haalde zijn akte en maakte een voettocht door Nederland. Twee maanden zwierf hij rond.
Hij ging naar Berlijn, vond altijd wel ergens onderdak en toen hij terugkwam, was zijn moeder gestorven. Hij nam de fiets, een degelijke Gazelle, en reed over de Pyreneeën naar Spanje. Toen zijn banden aan flarden lagen, schreef hij broer Jan: &#8216;Stuur nieuwe banden. Gauw, ik heb haast.&#8217;
Reizen werd zijn leven. Zoals zijn grote held, de zanger/dichter Jim Morrison, vertelde hoe een indiaan, stervend langs de weg, in hem gekropen was, zo voelde Kees dat de oude indianenleider Geronimo in hem gevaren was. Samen moesten zij op stap.
Maar in de zomer van 1980 werd het hem, fietsend door de gele graanvelden van Andalusië onder de strakblauwe hemel en de brandende zon, te overweldigend. Er brak iets.
Terug in Vlaardingen wilde hij niet meer weg: &#8216;Wat hier niet is, is nergens. En wat hier wel is, is overal.&#8217; Werken lukte niet, hij plukte tomaten, mengde tuttifrutti op een fabriek, maar &#8216;bleef ongevoelig voor de verantwoordelijkheden van het leven&#8217;.
In 2004 wilde ook Vlaardingen een stadsdichter. Kees kreeg aanzien en schreef de bundel Van dorpsgek tot stadsdichter.
Na hem kwamen anderen, maar Kees is dé stadsdichter gebleven, dichtend over mystiek, wijn, liefde, dood en verval. Geld voor de begrafenis was er niet; zoals altijd hebben vrienden en notabelen voor Kees, de anarchist die zichzelf was gebleven, liefdevol betaald.
Suggesties voor deze rubriek? Mail naar uithetleven@vn.nl

Gerelateerd