Rachel Dolezal, Dylann Roof: de belofte van een postraciaal Amerika, waar ik even in geloofde, bleek een illusie.

De stemming in het land was op dat moment constructief, om niet te zeggen constructivistisch. Ik gebruik dat lelijke woord om het idee weer te geven dat verschijnselen in de werkelijkheid niet meer zouden zijn dan sociale constructies, die je voor hetzelfde geld ook weer kan deconstru eren. Die inmiddels sleetse filosofiediscussie werd nieuw leven ingeblazen door Rachel Dolezal, de vrouw die zich uitgaf voor een Afro-Amerikaanse activiste, terwijl haar biologische verwanten uitsluitend uit blanken bestonden. ‘Caucasian’ zeggen ze in Amerika, en ik vind het altijd klinken als een enge ziekte. 
‘I identify as black,’ zei deze Rachel, die als meisje lange blonde haren had, steil, en een zeer lichte huidskleur – laten we het blank noemen. Maar een permanent, vele zonnebank-uren en een verzonnen zwarte vader gaven haar toegang tot de historisch zwarte Howard...