Er is geen melancholischer dag om een militaire begraafplaats te bezoeken dan Valentijnsdag. Onlangs schreef ik al over de mannen die in Margraten zijn begraven. De kapel heeft een carillon dat de liedjes speelt waarop zij dansten met hun liefjes: we’ll meet again… Tot het wederzien verstuurden ze brieven. Liefdesbrieven waren eeuwenlang de beste hartversterking voor de soldaat. Zo kostbaar, dat hun superieuren zich ertoe verplichtten de laatst opgekrabbelde kreten van die verstilde harten los te weken en postuum te verzenden. Als ze dan na een lange reis werden gelezen, werd het papier nog een keer vochtig. Deze lijfelijkheid is de e-mailer vreemd.

Sociologen zeggen dat het na de Tweede Wereldoorlog bergafwaarts ging met de hofmakerij. Technologie maakt het flirten eenvoudiger, maar dat is nou juist niet de bedoeling. Zelden hapert nog een hand voor de mond van de brievenbus, een vel hoeft niet meer verfrommeld om overnieuw te beginnen, op ‘send’ is zo gedrukt. Soldaten...