Pop

Een zekere afwezigheid is een absolute voorwaarde voor mythevorming in de popmuziek. Soms hoef je er de band niet eens voor te verlaten. In zijn laatste nummer met Pink Floyd, het door hem gecomponeerde ‘Jugband Blues’, zong Syd Barrett: ‘And I’m wondering who could be writing this song.’ Dat de andere muzikanten hem even later gewoon niet meer ophaalden voor concerten maakte feitelijk weinig verschil. Syd was er al een tijd niet meer bij.

Richey Edwards, de rockideoloog van Manic Street Preachers die gecamoufleerd als ritmegitarist door het leven ging, moet van dit afwezigheidsprincipe hebben geweten. Of hij daar aan dacht, toen hij op 1 februari 1995 uitcheckte uit het Embassy Hotel in Londen? Op 14 februari kreeg zijn Vauxhall Cavalier een parkeerboete. De auto bevond zich vlakbij Severn Bridge, een alom bekende zelfmoordplek in het zuiden van Wales. Edwards’ lichaam is nooit gevonden. November vorig jaar werd hij eindelijk wettelijk dood verklaard.

Maar in de popmuziek...