Interview
1. Sta overal buiten
&#8216;Ik groeide op als enig kind in een huis vol vrouwen: mijn moeder, grootmoeder, een ongetrouwde tante, de huishoudster, het dienstmeisje. Toen ik dreigde een soort filiaal van mijn moeder te worden, ben ik losgebroken. Ze was te dichtbij, te emotioneel, te hebberig. Ik werd een vrijvechter, en het zwarte schaap van de domineesfamilie. Want ik las liever Nietzsche dan de bijbel. &#8220;Die heeft een hele dikke buik van de onrijpe appeltjes,&#8221; zeiden ze dan. &#8220;Nietzsche is toch niet te verteren.&#8221; Ik heb het altijd belangrijk gevonden voor mezelf te denken, onafhankelijk van familie, mode, tijdgeest. Je moet jezelf voortdurend scheppen en ontwerpen, tegen alle krachten van buiten in. Om zo effectief mogelijk te zijn, moet je dicht bij jouw bronnen blijven: je eigen zintuigen.&#8217;
2. Wees dwars, maar niet uit dwarsheid
&#8216;Tegenspreken doe ik van nature. Daar heb ik als puber veel last van gehad. Ik was erg vervelend, querulanterig. Deed drie jaar over de tweede klas omdat ik steeds van school werd getrapt. Ik belandde in pleeggezinnen en internaten voor rijkeluiszoontjes die bij de politie onder curatele stonden. Ik was impulsief, kon opwellingen niet weerstaan. Vocht met de politieagenten die me snapten nadat ik een brandje had gesticht. Ik had veel vriendjes, maar werd door mijn grote mond ook geregeld in elkaar geslagen. Hoe kan ik dat anders doen, dacht ik steeds. Maar dan scheurde ik mijn bek weer open.
Het tegenspreken heb ik niet verleerd, integendeel. Het is noodzakelijk. Als de meningen te veel een bepaalde kant opgaan, móét je tegenspreken. Voor de balans. Een beperkte visie is een gevaar. Maatschappijen met een monocultuur, zoals de islam of het communisme, ontwikkelen zich op den duur niet meer. Niets is waar, en dus zijn er tegenstemmen nodig. De mening van één persoon is evenveel waard als die van vijfentwintighonderd mensen. Dus ben ik dwars. Niet uit dwarsheid, maar om te compenseren.&#8217;
3. Drink je cappuccino met zeven zakjes suiker
&#8216;Mijn eerste thee dronk ik met zeven zakjes suiker. Nog steeds doe ik in elk kopje cappuccino zeven zakjes suiker. En ik drink er wel een paar per dag. Mijn grootvader heb ik niet gekend, mijn vader overleed toen ik drie was, maar zij schijnen toen al te hebben gezegd: de koffie is pas goed als de lepel er rechtop in blijft staan. Het is dus erfelijk. Het heeft ook te maken met het teveel aan insuline in de familie. Ik heb jarenlang met suikerklontjes op zak gelopen, tegen opkomende flauwtes. Ik snoep nooit.&#8217;
4. Wie schrijft die blijft
&#8216;Op een lentedag in 1998 ging ik mijn vrouw &#8216;s ochtends een kopje thee brengen en vond haar dood in de slaapkamer. Agressieve leukemie, bleek. Twintig jaar was zij mijn grote liefde geweest. Een jaar lang heb ik helemaal alleen in het universum gestaan. In een open landschap waarin je nergens op kunt steunen en je elk moment kunt wegwaaien. Mijn gezin was ik kwijt. Want mijn dochter &#8211; toen elf &#8211; sprak niet met me. Antwoordde alleen met &#8220;ja&#8221;, &#8220;nee&#8221;, &#8220;gewoon&#8221;. Toen ze het huis uit ging, stortte ik in. Wilde ik leven of sterven? Ik koos voor het leven. Dwong mezelf tot werken en schreef mijn onlangs verschenen boek. Mijn emoties en bewustzijn zijn mijn werkmateriaal, daar móét ik mee aan de slag. Als ik niet schrijf, zie ik de zinloosheid van alles in. Mijn laatste boek is mijn redding geweest.&#8217;
5. Niets is zo ernstig of je moet erom kunnen lachen
&#8216;En niets is zo lachwekkend of je moet het ernstig kunnen nemen. Door de dood van mijn vrouw ben ik cynischer geworden, maar ik kan nog steeds onbedaarlijk lachen, vooral sinds ik vier jaar geleden mijn geliefde Odilia ontmoette. We zijn altijd samen en lachen wat af. Mijn dochter zie ik nog steeds weinig. Veertien dagen geleden stuurde ik haar mijn boek. Ik heb nog niets gehoord. Wat uitingen betreft zijn we niet hecht, maar in het diepste wezen zeer.&#8217;

De 5 leefregels van Wessel te Gussinklo