Interview
1. Verstevig je bloedbanden
&#8216;De band met mijn zus in Turijn is sterker dan ooit, en heb ik een lang weekend vrij, dan bezoek ik mijn moeder in mijn geboortedorpje Caluso &#8211; haar gezondheid gaat achteruit. Uren kan ik luisteren naar haar verhalen, maar we praten ook over de liefde, het verleden, mijn vader. Hij stierf toen ik zeventien was en dat vind ik nog steeds moeilijk. Mijn kindertijd was mooi, maar ik had een lastige puberteit en was een zorgenkind. Niet omdat ik rebels was, ik zat gewoon in de put. Daarbij had ik astma, kon het voetballen op school nauwelijks bijbenen. In mijn puberteit vond ik mijn vader een loser. Ik was het enige mannetje in de familie en dan ga je je vader afstoten. Midden in dat proces stierf hij. Hij heeft nooit kunnen zien dat ik gelukkig was en ik heb tegen hem nooit mijn waardering kunnen uiten. Ik zou met hem willen praten: hoe was het om als militair in een concentratiekamp in München te zitten? Waren hij en mijn moeder verliefd? Helaas geloof ik niet dat hij vanaf een wolk toekijkt. Ik zal het dus in mijn eentje moeten goedmaken.&#8217;
2. Doe alsof God niet bestaat
&#8216;Of ik goed leef, toets ik aan mijn geweten, en niet aan het idee dat ik ermee in het paradijs kom. Leef alsof God niet bestaat, of je nou gelooft of niet, en gebruik je geweten. Het is niet dat ik een voorbeeldig leven leid &#8211; ik ben bij vlagen een salonsocialist &#8211; maar ik wil een goed mens zijn. Gewoon, een fijne gozer met wie je graag je tijd doorbrengt. Laatst reisde ik met een dramaturg van Slowakije naar Nederland. We hebben zes uur zitten kletsen, over theater, politiek; alles. Zo&#8217;n ontmoeting waarin je kennis kunt delen en evenveel praat als luistert, vind ik heel plezant. Ik wil niet eloquent of virtuoos gevonden worden, maar leuk.&#8217;
3. Tussen twee culturen in bestaan geen vooroordelen
&#8216;Mijn roots zitten dieper dan een bord penne all&#8217;arrabbiata, maar ik ben geen Italiaan en een Nederlander zal ik nooit worden. Dat is een luxe: om jezelf te ontwortelen en je wortels mee te nemen. Want elke cultuur is gebaseerd op gedragsmodellen, waarin vooroordelen en beperkingen zijn ingebakken. Als je daarvan loskomt, zoals ik, ben je vrij. Ik ben vrij van vooroordelen en hoef me niet voor Berlusconi te schamen maar ook niet voor Rita Verdonk. In de jaren tachtig belandde ik in het Amsterdamse culturele milieu dat mij exotisch vond en mijn visie interessant; ik werd geaccepteerd. Maar dat ik in interviews nog steeds als de kleine, grappige Italiaan word geportretteerd, daar heb ik echt genoeg van. Oké, ik ben Italiaan, klein, en niet de dunste: next question! Alleen zonder vooroordelen, of met een minimum aan vooroordelen, kun je de mens echt leren kennen.&#8217;
4. Zie alles door kinderogen
&#8216;Als jongetje reisde ik met mijn vader op de Lambretta door Italië, een dierbare herinnering. Het was een volmaakte wereld; niet goed of slecht, maar nieuw. In je kindertijd gebeurt alles voor de eerste keer en dat is volmaakt. Dat komt niet terug, tenzij je de mazzel heb naar een ander land te verhuizen. Toen ik hier kwam wonen, was alles nieuw. Ik ging weer voor de eerste keer praten, fietsen, naar de zee kijken. En zelfs die zee was anders. In mijn voorstelling laat ik zien hoe ik Nederland zie en voel, met de verwondering van een kind.&#8217;
5. Speel niet één instrument, maar vijfentwintigduizend
&#8216;Op mijn twaalfde ben ik niet naar het conservatorium gegaan, zoals mij geadviseerd werd. Daar ben ik nog blij om. Mijn ouders hadden het geld er niet voor en durfden mij niet te sturen, ik durfde ook niet: tien jaar lang gitaar spelen, en daarna de rest van je leven. Virtuoos ben ik niet: ik speel vijfentwintigduizend instrumenten, maar niet één écht goed. Ik ben geen acteur en geen muzikant, ik ben een beetje van alles. Ik geniet van mijn handigheid met instrumenten en ben mij bewust van mijn privileges: dat ik de tijd heb om leuke dingen te maken. Het is goed zo.&#8217;

Carolina Lo Galbo

Gerelateerd