Stuur ik net een kaartje aan Bernard Kouchner (ik mail niet, te riskant, maar een gewone briefkaart wordt nooit onderschept) om hem in mijn beste Frans te bedanken voor zijn oorlogshitserij, maakt Sarkozy het weer goed met Iran. Die kleine doerak had ineens meer zin om de Amerikanen te pesten dan om samen met hen de Iraniërs te jennen. Maar ik zit er niet mee, want volgende week roept hij weer wat anders, en verwarring is voor het radicalisme wat kunstmest is voor het gras: zolang je er niet in uitglijdt is het alleen maar goed. Ahmadinejad kan er ook van meepraten, met zijn krans voor de ?11 september-slachtoffers.

Dichter bij huis kunnen wij ons gelukkig ook deze week weer warmen aan het vuur van de ‘steekvlamdemocratie’ die Nederland in de ogen van Jos de Beus ?geworden is (Jos, kom maar los, volgens mij schuilt er een grote radicaal in je. Zoals je tekeergaat tegen de verloedering, ra-di-caal man!) De mooiste steekvlam kwam van kardinaal Simonis natuurlijk. Hij zag de...