De brievenrubriek achterop de VPRO-gids houdt op. Online wilde het niet lukken. Schiet me neer, maar iets zegt me dat de brief de ziel was van de achterflap. Wie zijn woorden letterlijk op papier zet, slaakt een hartekreet.

Vroeger viel de VPRO-gids bij ons in de brievenbus. Ik kon ‘m horen vallen, zo diep in de bus dat de rand rode striemen onder mijn oksel achterliet als ik de gids eruit hengelde. Het was het waard.

Op de achterkant van de gids las ik dat ik niet de enige was. Er waren ook anderen met een stomme achternaam, met een rare vader, raar haar, cavia’s (dood door schuld), en die, net als ik, een lullige walkman voor hun verjaardag kregen terwijl ze toch echt om een discman hadden gevraagd. De anderen hadden zelfs problemen die groter waren dan de mijne: ze werden gepest, dachten na over zelfmoord, sneden in zichzelf, waren te dik, te dun of fan van iets, bang voor aids, kanker en oorlog, hadden Anorexia, en ouders die ziek waren, scheidden of verhuisden. Als ik...