Het was een kinderprogramma uit mijn jeugd, ik was geen kind meer maar een heuse jongere van wel dertien jaar en ik keek naar dat programma, zoals het een bijna volwassenen betaamt: met veel dédain, want wat was het flauw en wat zat ik ondertussen te genieten.

De kandidaten moesten iets maken, de details zijn me ontschoten, en dat werk werd door een volwassen jury beoordeeld. Zodoende kreeg ik mijn eerste les in kritiek. De dames en heren gaven niet een, maar twee cijfers: een voor het idee en een voor de uitvoering.

Nog steeds begrijp ik niet waarom dat geweldige systeem niet allerwegen is ingevoerd, want hoe vaak gebeurt het niet dat mensen warm lopen voor een idee, zeg het marxisme, dat nog niet zo lang geleden onder veranderingsgezind links kon rekenen op een 8, terwijl ze hadden moeten focussen op de uitvoering, om alsnog die 2 uit te delen.

Het idee dat het in de Tweede Wereld-oorlog voor een belangrijk deel om de joden ging, om hun systematische uitroeiing die niets met...