Playlist pop
VIVIAN GIRLS &#8211; Een late vrijdagavond. In de kleine zaal van Paradiso stonden de Vivian Girls uit Brooklyn, New York op technisch weinig onderlegde wijze niet eens zo heel erg hun best te doen. De liedjes rammelden, de zang klonk vals, gitaarsolo&#8217;s gingen herhaaldelijk de mist in. Erg? Een beetje. Wat min-der krukkigheid had de charme van de Vivian Girls &#8211; want die hebben ze wel degelijk: luister maar naar de tien nummers van hun titelloze debuut &#8211; beter aan de oppervlakte laten komen. Terwijl Cassie Ramone, Kickball Katy en Frankie Rose (werkelijk waar: hun echte namen) hun tijd namen om van instrument te wisselen, zagen we achterin de zaal plots de helft van de jury van X Factor, de talentenjacht waarbij doorgaans aantrekkelijk ogende mensen de juiste noten uit hun gouden keeltje persen. Dat is een definitie van goede muziek, maar niet noodzakelijkerwijs de mijne. Laat staan die van de Vivian Girls. Na afloop signeerden Cassie Ramone en gevolg singletjes. Tien meter verderop waren Eric van Tijn en Stacey Rookhuizen geanimeerd in gesprek. Ondanks de geringe afstand gaapte er een immense cultuurkloof.
CHRIS CORNELL &#8211; In de categorie dapper: de nieuwe cd van Chris Cornell. De hoes van Scream toont de ex-zanger van Soundgarden en Audioslave gevangen in een wilde sprong, net voordat hij een gitaar kapot dreigt te slaan. Het blijkt een voorbode. Nee, Cornell heeft de gitaren niet helemaal afgezworen, maar wie wilde rockmuziek verwacht, komt toch bedrogen uit. Op Scream heeft hij zijn lot verbonden aan hippe producer Timbaland. Diens koude elektronische, minimalistische aanpak is een grote verrassing bij de warme stem van Cornell. Maar werken doet de combinatie helaas zelden. Op die momenten heeft de Amerikaan iets van Jamie Lidell, teruggestraald naar het midden van de jaren tachtig. Zelfs daar moet je tegen kunnen. Voor het overige klinkt Scream alsof Cornell op een oud stuk plastic staat te kauwen. Dan is de muziek niets minder dan potsierlijk. Zijn moed blijft bewonderenswaardig, maar het resultaat valt bij nader inzien toch in een andere categorie: dapper én dom.
CRYSTAL ANTLERS &#8211; In de Amerikaanse underground rommelt het intussen. Bij platenlabel en distributeur Touch &#038; Go is al het personeel ontslagen. Hoe de toekomst er voor het bedrijf uit Chicago uitziet, weet niemand. Maar Tentacles, het debuut van Crystal Antlers, zal volgende maand zeker nog verschijnen. Het zou wel eens de laatste nieuwe cd van een roemrucht bedrijf kunnen zijn. De dertien songs zijn nu al te krijgen bij iTunes &#8211; Touch &#038; Go is dus wel met zijn tijd meegegaan. Maar in de Amerikaanse underground broeit het ook. In staten Texas en Californië tieren vooral de jonge, psychedelische bands welig. Vrijwel zonder publiciteit van de gevestigde media weten zij hun eigen publiek op te bouwen. Ook in Nederland. Crystal Antlers komt uit Long Beach, bij Los Angeles. Een band als deze, met verschroeiende gitaren, zwaar overstuurde orgels, woeste vocalen en een prettig losgeslagen ritmesectie, verwacht je niet snel in de zonovergoten stad. Toch moet het een vruchtbare voedingsbodem zijn, want de weerbarstige muziek van Crystal Antlers heeft altijd een heftig kloppend hart als fundament. Zo veel vuur zouden we Chris Cornell ook graag nog eens keer gunnen. Alleen: mainstream succes zal nooit weggelegd zijn voor Crystal Antlers, toch een veelbelovende nieuwe rockgroep. Nog een teken dat de cultuurkloof groter wordt. Dat is zowel slecht als goed: veel interessante muziek blijft zo voor de massa verborgen, terwijl die muziek wel in de luwte kan rijpen. Nog even en er bestaat weer zoiets als alternatieve muziek.

Gerelateerd