Ooit waren crisistijden mannentijden. Nood bood staatsmannen, krijgsheren en entrepreneurs een uitgelezen kans op eeuwige roem. Voor de gewone man betekende crisis de handen uit de mouwen. Terwijl de gewone vrouw op de werkvloer moest plaatsmaken voor échte kostwinners.

Vrouwenbanen waren klapstoelbanen; makkelijk aan de kant te zetten als er tijdelijk minder werk was. Deze crisis is anders. Op alle terreinen zijn het juist de mannen die door de recessie in de knel raken.

Om te beginnen met de hoge bomen: regeringsleiders Balkenende, Bos en Rouvoet werden na de presentatie van het langverwachte crisisakkoord bedolven onder de kritiek. De drie mannen zaten onmiskenbaar klem tussen wens en werkelijkheid. In crisistijd willen mensen leiderschap, oftewel kloek genomen besluiten en ingrijpende maatregelen. Mensen willen het yes we can-gevoel dat Obama weet uit te dragen ook van mannen als Bos en Balkenende. De premier werd – voor de zoveelste keer – gebrek aan leiderschap verweten....