Wat was er zo provocatief aan I.M.? Dat de hoofdpersonages het in hun broek doen? Dat het een liefdesverhaal is waarin het mannelijk personage een hoerenloper is, vreemdgaat, liegt en bedriegt en het vrouwelijk personage huilt, kotst, ziek is van liefde? Dat de personages Nederlanders zijn met een zekere publieke status en zij in de roman dezelfde namen hebben als die waarmee ze ingeschreven staan bij de burgerlijke stand? Ik denk het niet.