Het weekend van 20 en 21 februari 2010 stond de telefoon niet stil. De spindoctors van de PvdA informeerden of ik een artikel aan het schrijven was over de val van het vierde kabinet-Balkenende. Ze wilden best een handje helpen.
Geweldig dat Wouter Bos zijn veto had uitgesproken over een nieuwe missie in Zuid-Afghanistan, zeiden ze. Te vaak was hij voor een draaikont uitgemaakt. Nu had hij laten zien dat hij zijn rug recht kon houden. De sociaal-democraten zwichtten niet langer voor Balkenende en Verhagen. Ze hoopten dat ik iets aan deze analyse had. Even later meldden de fluisteraars van het CDA zich. Zij hadden de breuk in het kabinet-Balkenende anders ervaren. Bos zou zich niet hebben neergelegd bij het premierschap van Balkenende. Hij zaagde voortdurend aan diens stoelpoten. Nu waren de PvdA’ers aan het muiten geslagen. Deserteurs waren het, slappelingen die voor een...
Je reactie wordt geplaatst zodra deze is goedgekeurd. Je reactie is geplaatst.