Pop
Begin jaren zeventig waren de originele Wailers – Peter Tosh, Bunny Wailer en Bob Marley – voor het eerst op tournee buiten vertrouwd Jamaica. Eenmaal in Engeland – denk aan een stad als Not­tingham: typisch Engels, wellicht een tikje saai voor de gemiddelde rasta – begon het te sneeuwen. Bunny Wailer keek vanuit het hotelraam vol afschuw naar de neerdalende witte vlokken en zei tegen de andere twee: ‘Kom, we gaan maar weer eens terug naar huis.’
In dit perspectief bezien is het geen wonder dat Bunny Wailer niet zo heel vaak meer concerten zou geven in het buitenland. Maar eerder deze maand was hij er toch, ook in Amsterdam, voor een niet zo heel goed bezocht concert in de Heineken Music Hall. Gemist, net als kennelijk vele anderen. Maar de rimpelingen van de tournee zijn nog op het internet te vinden. Een belangrijke site, gewijd aan hem en Peter Tosh, werd door de makers definitief gesloten naar aanleiding van recente homofobe speeches vanaf het concertpodium van de enige nog levende Wailer.
Opmerkelijk, omdat het juist de jonge generatie performers uit Jamaica is die onder vuur ligt in Europa vanwege hun homofobe teksten. Veteranen hebben daar doorgaans weinig last van. Oké, babylon (lees: de westerse wereld) moet het in hun liedjes ontgelden, een standpunt dat overigens ook buiten rastakringen op steeds meer bijval kan rekenen. Maar nooit de battyman, zoals de nogal onaardige term in Jamaicaans slang voor homoseksuelen luidt. Volgens de rootsreggaezanger Luciano valt de battyman wel degelijk onder babylon, het kwaad dat bestreden moet worden. ‘Als je van rasta reggae houdt, accepteer het dan, anders wordt het tijd voor je om andere muziek te zoeken.’
Oei. Het is niet niets wat Luciano beweert. Reggae blijkt per definitie foute muziek. Hoe kun je daar nog met goed fatsoen naar luisteren? Neem die nieuwe heruitgaven van Keith Hudson, overleden in 1984. Muzikaal een sieraad, dat staat buiten kijf. Maar wie kan beweren dat hij dat vette Jamaicaans zo goed beheerst dat hij alles kan scannen op discriminerende teksten? Dan maar gekozen voor Nuh Skin Up, waarop de unieke stijl van de ondergewaardeerde Hudson goed uit de verf komt. Losjes gespeelde reggae, met veel rockinvloeden. En, dat lijkt de voorwaarde om reggae nog te kunnen blijven waarderen: grotendeels instrumentaal.

David Kleijwegt

Gerelateerd