<div class="wpg-element paragraph">
<p>Gisteravond was Bret Easton Ellis te gast in de Singelkerk nabij het Amsterdamse Koningsplein. Twee uur lang droeg hij voor, werd hij geïnterviewd en beantwoordde hij vragen uit het publiek. Dat was althans het idee. Easton Ellis had zelf een heel andere avond voor ogen.</p>
<p>Pieter Steinz probeerde Bret Easton Ellis te bestoken met vragen die hij niet wilde beantwoorden.  <a href="http://www.youtube.com/watch?v=HXxn_Sq0G1I">Het deed denken aan de persconferentie van Bob Dylan in 1965, toen hij voortdurend vragen kreeg over zijn politieke opvattingen waar hij geen zin in had.</a> Steinz probeerde Easton Ellis te interviewen over hoe het is om de stem van een generatie te zijn en hoe de politieke omstandigheden invloed hebben op zijn werk. Maar Easton Ellis schrijft gewoon op wat hij voelt, zonder daar verder politieke bedoelingen bij te hebben. “I never think about George Bush.” Hij voerde een show op waarin hij speelde met Steinz, die geen enkele grip op hem kreeg. “Hey hello, are you even listening?” vroeg Steinz, toen Easton Ellis midden in een vraag het publiek rechts van hem begon te bekijken. De hele avond flirtte Easton Ellis met de toeschouwer, ten koste van de presentator, die ongewild fungeerde als ideale aangever.</p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Op een van de spaarzame ernstige momenten van de avond verklaarde Bret Ellis zichzelf dood. De roem, zo zei hij, is hem zwaar gevallen en heeft hem paranoïde gemaakt. Daarom leeft hij zijn leven als Bret <i>Easton</i> Ellis, die leuke grapjes maakt en presentatoren tot wanhoop drijft, maar die weinig meer te maken heeft met Bret Ellis. En hoe hij dat volhoudt? Ongevraagd zei Easton Ellis ineens dat hij niet kan uitsluiten recentelijk cocaïne te hebben gebruikt, waarop hij glimlachend naar het publiek in keek.</p>
</p></div>


Tim de Gier

Gerelateerd