Buitengesloten-zijn: het is een buzzwoord. De rancune stapelt zich op bij Pegida én migrantenkinderen en vreet zo het redelijke midden weg.

Toen ik voor het eerst hoorde van Pegida en begreep waar die afkorting voor stond (Patriotische Europäer gegen die Islamisierung des Abendlandes) moest ik lachen. De omslachtigheid, de moeizame, schuldbewuste formulering – het leek mij allemaal typisch Duits. Voordat je de hele naam had uitgesproken was de laatste man ter vergadering al verdwenen. En die doorzichtige eufemismen: ‘Patriotische Europäer’, voor een handvol voormalige Oost-Duitsers, die kennelijk net genoeg van de geschiedenis wisten dat ze zichzelf beter geen Nationalistische Duitsers konden noemen. Plus die ingewikkelde verwijzing naar ‘De ondergang van het Avondland’ het boek uit 1918, geschreven door de Duitse cultuurhistoricus Oswald Spengler. Je moest wel stevig hebben doorgeleerd voordat je lid kon worden van die club. Dat werd dus niets.

Ik heb ongelijk...