‘Romans’
Pianisten doen vingeroefeningen. Acteurs trekken gekke bekken in de kleedkamerspiegel. Ilja Leonard Pfeijffer schrijft honderd korte verhalen en brengt ze uit als volwaardige romans.
De paar op de achterflap vermelde beperkingen &#8211; maximaal vijfhonderd woorden, verhalen met een kop en een staart &#8211; lijken de enige die Pfeijffer zich heeft opgelegd. Anekdotes, monologen, sprookjes, levensverhalen, een lofzang op Dolly Parton: Harde feiten gaat alle kanten op. Soms is Pfeijffers toon nadrukkelijk ambtelijk, dan weer joviaal en volks, of iets wat daarvoor door moet gaan.
Vrijwel alle verhalen hebben iets raars. Iets extravagants. Absurde wendingen. Exotische locaties. Hooggeplaatste figuren, bij voorkeur met kleurrijke namen (Xavier Marie de Beaumont, Álvarez von Bülow, Adelbert Schnitzler, of gewoon Boemibal Veenstra).
Te vaak is dat rare meteen ook het enige opmerkelijke aan de verhalen. De vreemde wendingen lijken eerder voort te komen uit een gebrek aan inspiratie dan uit originele invallen. Het kan geen toeval zijn dat Pfeijffer zijn verhalen &#8211; pardon, romans &#8211; herhaaldelijk onderbreekt met zinnen als: &#8216;Nu weet ik even niet hoe ik verder moet.&#8217; Of: &#8216;Het is een beetje een stom verhaaltje, dat vond ik zelf ook.&#8217;
Als je vastloopt, is de oplossing dus: verzin iets mafs. Een ontploffende fotocamera. Een tongzoen met een berooide neger. Een gedaanteverwisseling van een biseksuele ezelopzichter. Weer een verhaal af &#8211; een roman, bedoel ik. Nog 63 te gaan.
Natuurlijk zijn de gekke bekken van de topacteur interessanter dan de mijne, natuurlijk zijn de vingeroefeningen van de beroemde concertpianist interessanter dan de Vlooienmars van een aangeschoten oom. Maar dat is niet waar je een kaartje voor koopt. En bovendien: ook als warming-up valt Harde feiten tegen.
Was het een verzameling van borreltafelverhalen, dan zou het al een erg melige verzameling zijn &#8211; laat staan dat het overtuigt als een verzameling van ultrakorte romans.
Waarom moest dit dan toch uitgegeven worden? Daar zijn twee redenen voor te bedenken. Dit is echt het beste wat Pfeijffer op dit moment te bieden heeft. Of hij kan beter, maar is niet kritisch genoeg om zijn gemakzuchtige schetsen voor zichzelf te houden.
Ilja Leonard Pfeijffer
Harde feiten
De Arbeiderspers
172 p., € 17,95

Gerelateerd