Een eenvoudiger decor is nauwelijks denkbaar: een nachtelijke slaapkamer. Daarin een vrouw die wakker ligt en haar man die vredig slaapt. Vanuit dit vertrek zal zich het verhaal van Morgen ontrollen. Het is kenmerkend voor de vertelwijze van Graham Swift (1949), die het liefst graaft in het heelal van gewone mensen in gewone omstandigheden. Weinig schrijvers kiezen zo bewust en consequent herkenbare mensen met herkenbare wederwaardigheden als vertrekpunt, om toch in een com­plexe, spanningsvolle wereld te belanden. Dit past ook bij zijn schrijversopvatting, die erin bestaat te beginnen met een plan (dat wat te beheersen is), om vervolgens in het duister te tasten, te constateren woordeloos tegenover de dingen te staan. Voor elk verhaal moeten de woorden worden uitgevonden. Swift behoort tot de sprakeloze schrijvers, het is opvallend hoezeer hijzelf afwezig is in zijn romans. Des te sterker weet hij zijn personages een stem te geven. Hun meestal interne monologen met alle...