Het lukt zelden me op te winden over de financiële handigheidjes van één persoon, bij voorkeur een politicus of ex-politicus die voor zichzelf een wel heel voordelige deal wist te sluiten.

Je moet dan ‘schande, schande’ roepen; dat hoor ik mijzelf dan doen en daar heeft mijn superego moeite mee. Er gaat ook iets populistisch uit van zo’n aanval op een enkeling, iets SP-achtigs, de partij die net als de PVV grossiert in grote, boze termen.

Maar wat kostte het me weinig moeite dit weekend. Er was waarachtig wel wat anders aan de hand, de verijdelde aanslagen in Groot-Brittannië, het concert ter ere van prinses Diana (nooit geweten dat die vrouw zo’n beroerde muzieksmaak had), maar mijn oog bleef gefocust op het bericht over Jo Ritzen, oud-minister van Onderwijs, die als bestuurder van de Universiteit Maastricht een zogenaamde ‘bindingspremie’ bedongen had van 372.000 euro.

Daar was iets aan voorafgegaan. Ik had mij die week naar het dichtstbijzijnde ABN...