pop

Over mijn favoriete pop-cd van dit jaar heb ik niet eens geschreven. Dat komt omdat ik eerst nog grote bedenkingen had bij Dream River. Niet vanwege de zang van Bill Callahan. Die vond ik onmiddellijk fantastisch, want dat is die altijd bij Callahan. Hij is geen virtuoos, maar hij weet precies wat hij kan en wat hij niet kan met zijn zware, aangename stem. ‘I’ve got limitations,’ zingt hij op Dream River, ‘like Marvin Gaye.’ Iedereen die Callahan waardeert, kan niet anders dan grinniken om zo’n regel, zachtjes van binnen. Van sommige andere tekstfragmenten krijg ik weer tranen in mijn ogen. Bijvoorbeeld als Callahan zingt: ‘Sometimes it’s hard to tell when to call it an evening’. Geen idee waarom.

De songs vormden ook geen echt obstakel, al gaat er niet eentje recht vooruit, zoals de wet van het liedje gebiedt. Wat me lange tijd vooral dwars zat, was de volstrekt tuttige begeleiding, compleet met fluit en viool. Inmiddels is het drie maanden nadat Dream River...