Misjpoge
‘Mazzel en broge voor de hele misjpoge.’ Met die woorden zond Lodewijk Asscher ons zondagavond heen. In zijn ‘Preek van de leek’ in de Amsterdamse Singelkerk had hij stilgestaan bij het lot van Lazarus, de rijkaard die niet had omgekeken naar de bedelaar voor zijn poort. De boodschap van de Amsterdamse PvdA-wethouder en kandidaat vicepremier was eenvoudig: de grootste bedreiging schuilt in de onverschilligheid tegenover de ander.
Max van Weezel stelt vast dat Samsom en Asscher politici zijn die kiezers de waarheid durven vertellen, ook als die onaangenaam is (p. 15). De tijd van vanzelfsprekende groei is voorbij, de verzorgingsstaat moet krimpen. Solidariteit kan niet zomaar uitbesteed worden aan de overheid; het komt ook op de burger aan. ‘Jij kunt een verschil maken. Doe dat dan ook,’ zei Asscher zondag streng.
Nog voordat hij is beëdigd, moet de wethouder de verwachtingen temperen. Overal wordt hij op de schouder geslagen als de nieuwe grote belofte. Het doet denken aan Job Cohen en natuurlijk in de verte ook aan Barack Obama. Vier jaar geleden werd die laatste in een roes van hoop gekozen. Nu moeten Amerikaanse kiezers hun teleurstelling onder ogen zien. Obama alleen is niet bij machte de toekomst weer zeker te stellen (p. 20-31). Asscher wordt geen president. Hij schuift aan als minister van Sociale Zaken en vicepremier in een kabinet dat al ‘uitruilend’ zijn weg moet zoeken in een tijd van minder. Je kunt hun mazzel en broge wensen, maar evenzeer de hele misjpoge – ons allemaal.
frits.van.exter@vn.nl

Frits van Exter

Gerelateerd