Carel Peeters
Zo’n plek waar de ziel van VN huist, zo’n kamertje met belachelijk veel boeken, waartussen je net nog een vrolijk mannenhoofd ontwaart, zo’n hokje waarin de achtereenvolgende hoofdredacteuren graag even uit de waan van de week stappen, zo’n hoekje, weggestopt op driehoog, is het domein van éminence literaire Carel Peeters. Carel vloog hier in 1973 binnen, en nu belichaamt hij de bijna vijfendertigjarige geschiedenis van VN’s boekenbijlagen. De frequentie van de bijlagen groeide al snel van vier tot twaalf per jaar; in 1984 verschenen ze wekelijks. Zes jaar later werd wat toen De Republiek der Letteren ging heten opgenomen in het tijdschrift. Vanaf het begin: lof alom. De Lucas-Ooms-prijs en de CPNB-prijs. Van 1987 tot 1992 combineerde laureaat Peeters zijn werk bij VN met het bijzonder hoogleraarschap in de literaire kritiek aan de Vrije Universiteit. Bij ons is hij nu alweer zeven jaar vrij zwevend criticus en essayist. Uit dit werk ontsproten boeken als Houdbare illusies, Hollandse pretenties, Conflictstof en De denkersclub.
In dit nummer laat hij zijn gedachten gaan over de vrouwelijke schoonheid. Hij zet zichzelf neer als ‘een door de wol van twintig eeuwen erotiek geverfde ingezetene van de eenentwintigste eeuw’. Niet Carels mooiste zin. Maar wel een die me, terugblikkend op zijn loopbaan, deed beseffen dat hij al die boekenbijlagen heeft gemaakt met vrouwelijke redacteuren: Doeschka Meijsing, Beatrijs Ritsema, Diny Schouten en Annemiek Neefjes. Dat heeft natuurlijk niets te maken met erotiek. Het toont dat onze huisessayist de vrouw altijd serieus neemt (pagina 74 en verder).

Emile Fallaux

Gerelateerd