Tragedie

De oorlog bepaalt het wrede lot van de nabestaanden van soldaten, ouders, geliefden en kinderen, van de gewonden en de getraumatiseerden. De oorlog sleurt hen de tragedie in. Bush, Blair, Berlusconi en Balkenende zijn daarentegen geen tragische figuren; de vier B’s van de willige coalitie passen in een ander theatergenre, de farce. Zij spelen hoofdrollen in het theater van de goede bedoelingen, laten we daar van uitgaan. En dat theater is een klucht van onbedoelde resultaten. Een klucht, omdat de B’s onveranderbare poppetjes zijn, platte kartonnen karakters, die vaste frasen herhalen, en zichzelf niet tegenkomen. Deze mannen zouden van Shakespeare geen hoofdrol hebben gekregen in de Romeinse tragedies. Toneelgroep Amsterdam voert die tragedies nu op, en zelden werd de macht en onmacht van de politicus zo pijnlijk verbeeld. Shakespeares politici komen zichzelf niet alleen keihard tegen, ze gaan aan zichzelf ten onder. Het zelfbeeld van redelijkheid en rechtvaardigheid...