Tien jaar
Hij speelde een hoofdrol in de roerige geschiedenis van Vrij Nederland.
Hij was beroemd en geliefd, werd benijd en gewaardeerd, een journalist met een leven in dienst van zijn metier. Joop van Tijn stierf tien jaar geleden, in conflict met Vrij Nederland, het blad waarvoor hij zich tientallen jaren het vuur uit de sloffen had gelopen. Hij was getrouwd met ‘de krant’. Op het eind ontbond hij het huwelijk, verbitterd. Zelfs zijn beste collega’s meed hij in zijn laatste dagen.
De conflicten op de VN-redactie in de ?decennia vóór Van Tijns dood zijn inmiddels legendarisch; smeuïg materiaal voor kroniekschrijvers. Als buitenstaander heb ik het altijd wel amusante kost gevonden. Maar tegen de eindstrijd van Van Tijn (VN-medewerker van 1965 tot 1997, hoofdredacteur vanaf 1991) kijk ik nu anders aan. Na lezing van het profiel dat Mischa Cohen en Harm Ede Botje schreven ?(pagina 28 en verder), kun je niet anders dan geraakt worden door de tragiek van de briljante causeur, de charmeur, de gedreven vakman en de manipulator die uiteindelijk de greep op het bestaan verloor. Kanker vrat aan zijn energie, en de demonen die hij sinds zijn jeugd had bezworen, kregen vrij spel. Vrij Nederland werd zijn vijand. Verzwakt begon hij de laatste oorlog in een leven dat getekend was door het jappenkamp. Dat ‘de krant’ zijn leven was, maar ook zijn dood, is misschien te pathetisch gezegd. Maar toch. Joop van Tijn vocht op leven en dood, voor en tegen VN, in een alles verzengende omhelzing. Je buigt het hoofd voor zoveel strijd, en betreurt het verlies.

Gerelateerd