Wit en roze

Vijftien jaar geleden beleefde ik mijn eigen kleine ‘Wikileaks-moment’ op de Nederlandse delegatie bij de Verenigde Naties in New York. Ambassadeur Biegman had de deuren geopend voor een reportage. Elke ochtend, vaak nog voor de eerste stafvergadering van acht uur, namen de diplomaten hun mappen met gedecodeerde berichten uit Den Haag door. Aan de kleur van het papier kon je hun status aflezen: wit was open, roze vertrouwelijk en rood geheim. De verslaggever mocht wit en roze lezen. Het was taaie kost, kan ik melden. Weinig sappigs over bijvoorbeeld een Oekraïense schone aan de zijde van de heerser van Libië. Het was meer van het kaliber: ‘de ambassade van Caracas analyseert de huidige politieke situatie te Venezuela’ of ‘de post Lusaka brengt verslag uit over een gesprek met de ex-president van Zambia’. Omdat de Verenigde Naties over alles gaan, stuurde Den Haag ook zo’n beetje alles door naar New York en verwachtte het op zijn beurt elke snipper informatie die er...