<div class="wpg-element paragraph">
20-06-2009 Door Frits van Exter
In zijn eerste reactie op de verkiezingsnederlaag wilde Wouter Bos vooral niet navelstaren, maar stug doorwerken. Tien dagen later dwaalde zijn blik toch weer af naar de buikstreek: hij had zelf niet op de lijsttrekker gestemd en zijn partij heeft vergeefse moeite gedaan andere, prominentere partijgenoten voor Europa te strikken.
Boven het interview in de Volkskrant zaterdag stond dat Bos geen behoefte had aan natrappen. Dat lijsttrekker Thijs Berman nog slechts op een zacht kussentje zijn zetel in het Euro­pees Par­le­ment kan innemen, is dus meer mediaperceptie.
Het wachten is nu op de bevindingen van de werkgroep onder leiding van Sharon Dijks­ma. Zij gaat de navel leeg pulken en wie weet kan er dan nog wat meer nagetrapt worden. Dijks­ma is staatssecretaris van On­der­wijs. Is het flauw je af te vragen of zij haar tijd niet beter kan besteden? Ja, het partijbelang moet tenslotte ook gediend kunnen worden.
En toch, zou je willen roepen: niet doen, stug doorwerken is veel beter. Vooral in het onderwijs. Het is taai, vaak ontmoedigend, maar als ergens tegenstellingen overbrugd moeten worden, is het daar. Zes jaar geleden stapte redacteur Marga­lith Kleijwegt binnen in een uitgewoonde zwarte vmbo-school op de rand van de afgrond in Amster­dam-West. Zij schreef verhalen en het boek Onzicht­bare ouders waarin zij verslag deed van talloze huisbezoeken.
Maar dat was voor haar niet genoeg. Zij wilde wat doen. Op haar initiatief werd Felix Rot­ten­berg de gangmaker van een omslag: beter onderwijs, beter bestuur, meer betrokken ouders, minder uitval en een nieuw gebouw. Na zes jaar valt er veel vooruitgang te noteren. Het geeft te denken dat zo’n krachtsinspanning kennelijk nodig is om iets in beweging te brengen. Het leert ook dat je weinig hebt aan navelstaren en natrappen – je moet opkijken en vooruittrappen.
</div>