Hoofdredactioneel

Tot het handwerk van de journalistiek hoort het schrijven van een necrologie. Lange tijd stond dit genre in laag aanzien. Ja, aan beroemde filmsterren (bij voorkeur: rottige jeugd, stormachtige huwelijken, overmatig druggebruik en te jong overleden) viel eer te behalen. Maar dat gold toch beduidend minder voor bijvoorbeeld de generaal buiten dienst die tig jaar geleden in Indië de klewangs nog had getrotseerd. De dood was toch vooral oude koek. En het in memoriam was een klus voor de nog net niet gepensioneerde collega die de weg naar het archief nog wist te vinden.

Hoe anders is het in Engeland. Kranten wedijveren daar traditioneel met elkaar in de obituaries – één, twee volle pagina’s per dag met verhalen over bijzondere mensen, geschreven door de beste auteurs. Het gaat niet over de dood, stelde Peter Brusse ooit vast in een reportage over dit Britse fenomeen. De necrologie is veeleer ‘een viering van het leven’. Mede dankzij hem en de groeiende...