Hoofdredactioneel

Stemmen voor het Europees Parlement was altijd treurig, in de trant van verkiezingen voor stadsdeelraden en Provinciale Staten. Je kon er niet echt tegen zijn en het was ook je burgerplicht, maar het bleef toch een beetje sloffen naar het uitgestorven stemlokaal. Je had het gevoel dat je slechts gevraagd werd nog maar weer eens te bevestigen dat Europa best wel ergens een goed idee was. Op wie je je stem uitbracht, leek er niet toe te doen. De namen kende je niet of nauwelijks, dus je liet je maar weer op sleeptouw nemen door de oude bekenden van de nationale politiek met een vage notie van hun idee over Europa.

Maar nu heb ik er zin in. Sinds het ‘nee’ van vier jaar geleden, voel je de urgentie om je weer eens echt uit te spreken over Europa. En heel misschien doet die stem er ook weer eens toe. Politiek filosoof Luuk van Middelaar wees er vorige week in Vrij Nederland al op dat de campagnes spannender zijn door de strijd op de flanken. SP en PVV mobiliseren de...