Mijn zoon,’ zei Georges Simenon, ‘heeft nog nooit een boek van me gelezen. Geen letter, nooit. Maar dat kan me niet schelen, mijn vrouw leest iedere bladzij. Als ik een hoofdstuk af heb, geef ik het aan haar, maar ik wil geen commentaar. Ze zegt alleen: ’t is goed. Ik haat het om over m’n werk te discussiëren.’