De Haag
Toen mijn dochter Natascha nog op de middelbare school zat (een elitair blank gymnasium in Amsterdam-Zuid), kregen we een vriendinnetje van haar over de vloer. Ze vroeg of ze het weekend bij ons kon logeren. Natuurlijk kon dat, maar waarom? &#8216;Mijn ouders gaan nu al voor de derde keer dit jaar funshoppen in New York. Ik vind het zo boring!!!&#8217; Een dialoog die al zeker tien jaar geleden plaatsvond. Zo beschouwd heeft het lang geduurd voordat een minister van Onderwijs een brief naar de Kamer durfde te sturen waarin staat dat &#8216;veel ouders in een consumentenrol zijn terechtgekomen&#8217;, dat ze bijdragen aan de opvoeding van hun kinderen &#8216;vergeten&#8217; zijn en dat het geen kwaad zou kunnen als ze hun &#8216;talenten en deskundigheid inzetten om het onderwijs te verrijken&#8217;. Tot nu toe was het thema van tieners die door hun kindermeisje van dwarsfluitles naar tennistraining werden gesleept omdat hun &#8211; gescheiden &#8211; ouders daar geen tijd voor hadden, nog alleen doorgedrongen tot VPRO-televisieseries als Westerpark. Politici wilden hun handen er niet aan branden &#8211; op een verstokte conservatief als Hans Hillen na. Best dapper van Marja van Bijsterveldt dat ze de ouders die liever consumeren dan opvoeden aan de schandpaal heeft genageld. Overdrijft de minister? Ik denk van niet. De anekdote over mijn dochter en haar vriendin is misschien aan de eenzijdige kant. Ze zaten op een rijkeluisschool waar de kinderen werden voorgereden in een BMW. Zo zullen niet alle onderwijsinstellingen zijn. Maar een collega vertelde over de basisschool waarop haar zoon heeft gezeten. Eén keer per jaar werden de ouders gevraagd te helpen het lesmateriaal schoon te maken. &#8216;Is het goed als ik de au pair stuur?&#8217; vroeg een vader. Nederland heeft een probleem met verwende kinderen en onthechte ouders.
Christen-democraten die zich over de burger uitlaten, lopen meer dan anderen het risico voor tuttebellen te worden uitgemaakt. Het overkwam Elco Brinkman die als minister van WVC voor een zorgzame samenleving pleitte. Wilde hij terug naar de jaren vijftig toen mensen met een pannetje soep bij hun buurvrouw langsgingen, riposteerde links-libertair Nederland. De overheid moest voor de zieken en zwakken zorgen. Voor de geïndividualiseerde burger was geen taak weggelegd. Eenzelfde lot was Enneüs Heerma beschoren, de CDA-fractieleider die in 1995 aandrong op de instelling van een ministerie voor Jeugd en Gezin. Vanachter de regeringstafel lachten paarse bewindslieden als Hans van Mierlo en Winnie Sorgdrager hem in zijn gezicht uit. Balkenende probeerde als premier een offensief voor waarden en normen te ontketenen met slogans als &#8216;Fatsoen moet je doen!&#8217; Kon hij eens ophouden met die tegeltjeswijsheden, klaagde VVD-fractieleider Gerrit Zalm. Tijdens zijn laatste verkiezingscampagne dook Balkenende in Volendam op, in een T-shirt met het opschrift &#8216;Fuck drugs&#8217;. Het kon hem niet van de politieke ondergang redden. Van Bijsterveldt kon weten dat ze onmiddellijk in de hoek van de moralisten en fatsoensrakkers zou worden gedrukt.
De Tweede Kamer, bijeen om de onderwijsbegroting te behandelen, viel over de minister heen. Wat bedoelde ze met haar opmerking dat ouders meer aandacht aan hun kinderen moesten besteden en minder aan hun werk, wilde de VVD weten. Toch niet dat de vrouw terug naar het aanrecht moest? Jasper van Dijk van de SP en GroenLinks-Kamerlid Jesse Klaver konden wel raden wat Van Bijsterveldt bezielde: ze riep de ouders alleen op zich voor de school van hun kinderen in te zetten omdat dan kon worden bezuinigd op de conciërge. Ook D66&#8217;er Boris van der Ham vermoedde dat dat het motief was: &#8216;De oproep van u richting ouders is wel een beetje gratis.&#8217; Jammer dat links in de Kamer soms niet verder komt dan een pavlovreactie. Want iedereen die een baan in het onderwijs heeft, weet hoe huizenhoog de problemen zijn met kinderen die zich door hun ouders verwaarloosd voelen. Door ouders die hun kroost overladen met barbiepoppen, tv&#8217;s voor op de slaapkamer en iPads om zich niet te hoeven verantwoorden voor het feit dat ze bijna nooit thuis zijn. Of door ouders van Marokkaanse komaf die vinden dat de school en de buurtagent er zijn om de jeugd van de straat te houden en niet zíj. Vaders en moeders die niet snel op de ouderavond op school zullen worden aangetroffen. Margalith Kleijwegt heeft dat gedocumenteerd in haar boek Onzichtbare ouders.
Goed dus dat Marja van Bijsterveldt de kat de bel heeft aangebonden.
O jee, ik zal toch niet conservatief worden?

Gerelateerd