Tot mijn niet geringe verbazing ben ik een knuffeldier geworden, althans het deel van mij dat homoseksueel is. Het is, moet ik bekennen, even wennen. Ik heb met eigen ogen gezien hoe homo­seksualiteit van klein gebrek uitgroeide tot een moreel en politiek ijkpunt. De tijd van castratie­operaties en politie-invallen niet meegemaakt, maar toch nog wel de besmuiktheid en het lachen achter de hand. Mensen die je fluisterend meedeelden dat die en die ‘eigenlijk’ homoseksueel was, en dan wachtten op jouw geschrokken reactie. Dat is veranderd. Even wat willekeurige feiten op een rij.

1. Bij de meeste politieke partijen staan de homo’s in een goed blaadje, maar bij de erfgenamen van Fortuyn hebben ze zoiets als een sterstatus gekregen. Ik krijg wel eens de indruk dat homoseksualiteit in die kringen geldt als het eremetaal van de inburgering: gezonder en Hollandser kun je het niet krijgen.

2. Rita Verdonk maakt in haar onstuitbare drang tot doorpakken een uitzondering voor Iraanse...