09-08-2008
Door David van Reybrouck

Jongen toch, vorige week lag je nog aan het strand van Wenduine en zag je het kind van je lekkere vriendin met een schepnetje en een emmertje bezig. Je hebt je over dat meisje ontfermd als was het je eigen bloed. Vanachter je zonnebril zag je de buik van je vriendin bollen – ze bevalt in januari. Jij zal het echter niet meer meemaken. Zondag ben je naar Afghanistan vertrokken. Je zoon zal zijn vader alleen kennen van foto’s.

Nu ben je nog een onbekende soldaat. Straks word je een bekende soldaat. En die bekendheid zal je te danken hebben aan je dood. Dat is dan allicht het enige voordeel van onze overgemediatiseerde wereld: niemand sneuvelt nog anoniem.

Maar misschien heb je wel geen zwangere vriendin, misschien ben je wel homo of woon je nog bij je ouders. Misschien werd je net gedumpt, omdat je zo lang weggaat. We weten nog niets van je, maar dat zal niet lang meer duren.

Je zal sterven omwille van de krijgsinspanningen die ons land denkt...