Schrijfster

Het was mijzelf en mijn docenten journalistiek snel duidelijk dat het niks zou worden met mij. Ik ben nu eenmaal niet zo van de waarheid. Mijn stage bij een regionale krant was een ramp. Een reportage over de paddentrek zou ik maken. Daar stond ik dus met drie volwassen mensen in een soort van vijver te turen. Een van hen wees op de vijver en zei voortdurend: kijk, daar gaat-ie, daar gaat-ie. Elke vrijdagavond, vertelde die vrouw, reed ze met haar man stapvoets rond in de auto. Telkens als ze een pad zagen in het schijnsel van de koplampen stapte zij uit en zette het beestje over. Dat was het echte, tragische verhaal van de paddentrek. Maar dat wilden ze niet in de krant.

Ik had het naïeve idee dat ik op de School voor Journalistiek grote geesten zou treffen. Mensen die de wereld gingen veranderen of er tenminste een visie op nahielden. Helaas, ik heb nog nooit zo’n lamlendig stelletje bij elkaar gezien. Onder schooltijd heb ik toen Liever gekust geschreven, mijn...