‘De Arabieren lusten ons niet,’ zei Sharons rechterhand. ‘We zitten hier om voor de Joden te zorgen.’

Ariel Sharon heb ik nooit ontmoet. Zijn rechterhand Rafael Eitan wel.

Sharon was minister van Defensie van Israël toen dat land in 1982 het naburige Libanon binnenviel. Eitan was stafchef van het leger. De expeditie had tot doel de PLO uit steden als Beiroet, Sidon en Tyrus te verdrijven. Dat lukte aardig. Yasser Arafat nam de benen en sloeg zijn hoofdkwartier op in Tunesië, aan de andere kant van de Middellandse Zee. Zijn strijders voegden zich bij hem.

De falangisten, de christelijke bondgenoten van de Israëliërs, waren niet tevreden met dat resultaat. Op 16 september 1982 overvielen ze de Palestijnse vluchtelingenkampen Sabra en Shatila bij Beiroet. Ze richtten een gruwelijk bloedbad aan onder de achtergebleven vrouwen, kinderen en grijsaards. Het Israëlische leger stond erbij en keek ernaar.

De moordpartij riep grote verontwaardiging op, internationaal maar ook in...