Ouders willen dat apps voor hun kinderen leuk, onderhoudend, educatief en uitdagend zijn. En gratis – synoniem voor commercieel, lelijk en rolbevestigend. Dat moet anders.

Het was allemaal overzichtelijker in de tijd dat Pokémon nog geen app was. Toen het Japanse verzamelspel ruim vijftien jaar geleden voor het eerst populair werd, kwam het tot onze kinderen via pakjes speelkaarten, een schreeuwerige animatieserie op televisiezender Fox Kids en een gameboy waarvoor je dure spelletjes moest aanschaffen. Opwindend was het idee dat je gameboys met een snoertje aan elkaar kon koppelen, zodat je niet alleen de kaarten met de fantasiediertjes kon uitruilen, maar ook de Pokémon die je in de blokkerige maar weidse omgeving van het computerspel had gevangen. Maar mijn zoon, die op zijn vijfde bevangen werd door een euforische verzameldrift – de enige tekeningen die hij ooit spontaan heeft gemaakt, stelden Pokémon voor – en die jarenlang plezier heeft gehad van de veelgelaagde...