De nieuwe Grunberg is een verhalenbundel, en wat voor een. Op de korte baan blijkt zijn krankzinnige, grillige vertelstem pas goed door te klinken.

Bij iemand met de ambitie van de Großschriftsteller, zo’n gewichtig opererende schrijver die over álles zijn zegje wil doen, de literatuur, de politiek, maatschappelijke kwesties, hoort een streng gesegmenteerd oeuvre. Zo maakt Arnon Grunberg (1970) onderscheid tussen zijn verhalen (Amuse-gueule, Grunberg rond de wereld) en zijn journalistieke reportages (Kamermeisjes en soldaten). Maar zoveel verschil is er niet tussen de semi-autobiografische reisverhalen in Grunberg rond de wereld en die excellente reportages in Kamermeisjes en soldaten. Het verschil dat er meer toe doet in Grunbergs oeuvre is dat tussen proza waarin hij wel en geen maat weet te houden.

Een Grunberg-roman bestond nogal eens eigenlijk uit verscheidene verhalen die elk een roman hadden kunnen dragen en die aan het slot tot een eenheid gesmeed moesten worden. Die...