het sad story project

Zaterdagavond 29 december, 2001. J. en ik hebben Kerstmis achter de rug en stevenen eensgezind af op het nieuwe jaar. We wonen op vijfhoog in Résidence Marly, een van de zeldzame oude appartementsgebouwen aan de Albert I-Promenade in Oostende. De huiskamer is hoefijzervormig en eindigt in een halve cirkel met zes ramen, een rotonde wordt dat hier genoemd. Daardoorheen zie je nu niets anders dan woest water. Vele mensen benijden ons vanwege het magnifieke zeezicht en daar kan ik inkomen. Maar zij komen alleen maar langs in het Seizoen, als het hele strand vol zonnekloppers ligt en de zee oogt als een zonnige megavijver. Op winteravonden als deze wanneer de stormwind rond de hoge buildings fluit en er in het hele pand nauwelijks andere bewoners aanwezig zijn, komt deze plek me voor als de eenzaamste van heel Europa. Bulderend water, gierende wind en een zwarte lucht met hier en daar een enkele meeuw, dat is wat ons omringt en daarmee houdt het op. Ja, dit is...