Pop

Een van de grootste teleurstellingen van vorig jaar was Endlessly, de tweede cd van de Welshe zangeres Du-u-u-u-ffy. Excuses voor de flauwe grap, maar Duffy dwingt me om hem te maken, met dat eindelo-o-o-oze gevibr-e-e-eer met haar stemba-a-a-anden. Duffy is zesentwintig. Live heeft ze de vroegoude uitstraling van een caissière bij de parfumerie van de Bijenkorf. Het is wat anders dan drop verkopen bij de V&D, toch helpt het niet erg. Maar als ze dan ook nog klinkt – vergeef me de brute vergelijking – als een aftandse grootmoeder die vergeten is haar gebit in te doen, houdt het wel zo’n beetje op met alle bekoorlijkheid.

Zo, dat was deel één uit de reeks opvolgers van Amy Winehouse. Hoofdstuk uit, boek gesloten.

Hoe staat het met deel twee uit dezelfde serie, de veel minder stereotiep mooi ogende maar toch uiterst charmante zangeres Adele? Beter, beter, zo is af te luisteren aan haar tweede cd 21. (Verwarrend. De eerste heette 19 en we zijn nu drie jaar verder. Eén ding is...