<div class="lead">
Braken is voelen dat je leeft.
</div>
Voor mijn verjaardag kwam mijn familie op bezoek in Parijs, dus ik sloofde me uit door middel van een feestelijke diner om te laten zien hoe volwassen en gesofisticeerd ik inmiddels ben. Ik kocht verse fruits de mer  op de markt, in de oven stond een groenteschotel langzaam te roosteren, ik haalde twee armen vol stokbrood bij de beste bakker in de buurt, en de koelkast was gevuld met bier en redelijk goeie wijn.
Mijn familie verscheen iets later dan afgesproken. Ik zag meteen dat het goed mis was: hun gezichten waren dezelfde kleur als de kokkels die ik net met een beetje knoflook en peterselie op het vuur had gezet. Ze hadden die avond daarvoor een steak tartare gedeeld in een bistrot die was aangeraden door het hotel-personeel, en die steak was niet goed gevallen. &#8216;Dit is echt lullig zeg&#8217;, zei m&#8217;n moeder, die gewikkeld in een deken op de bank zat. Mijn broer wiegde kermend heen en weer, mijn zusje kauwde verbeten op een stukje droog brood, starend naar het onaangeroerde feestmaal op tafel. Tijdens elke stilte die viel, hoorde ik hun buiken zachtjes rommelen.
Ik was natuurlijk enorm begaan met mijn zieke familieleden, maar ik vond het ook fascinerend. Ik ken voedselvergiftiging eigenlijk vooral als handig impromptu excuus voor afwezigheid (zoals voor Drake, die zijn concert in Amsterdam op het laatste moment afzegde vanwege &#8216;slechte sushi&#8217;), of als terugkerend thema in backpackersverhalen (&#8216;ze hadden zo&#8217;n hurktoilet in het hostel, zal je net zien, de diarree stond tot aan m&#8217;n enkels&#8217;). Britse toeristen combineren deze twee en <a href="http://www.nporadio1.nl/homepage/3887-britten-worden-rijk-van-diarree-in-spanje" target="_blank">doen</a> massaal alsof ze voedselvergiftiging oplopen tijdens hun all-inclusive verblijf in Spanje, <a href="http://www.nporadio1.nl/homepage/3887-britten-worden-rijk-van-diarree-in-spanje" target="_blank">berichtte</a> radioprogramma De Ochtend. Door een consumentenwet uit 2013 is het in het Verenigd Koninkrijk erg makkelijk om schadeclaims in te dienen tegen slechte dienstverlening, ook zonder hard bewijs. Slinkse advocaten hebben ondekt dat een voedselvergiftiging aan de verre Spaanse kust (tijdens een vakantie georganiseerd door een Britse touroperator) de ideale nepklacht is, en verdienen inmiddels een hele hoop aan deze geveinsde buikloop.
<q class="pull-left">Slinkse advocaten hebben ondekt dat een voedselvergiftiging de ideale nepklacht is, en verdienen inmiddels een hele hoop aan deze geveinsde buikloop.</q>
In Europa is het aantal gevallen voedselvergiftiging en voedselinfectie redelijk stabiel, het neemt zelfs een beetje af  (bij een voedselvergiftiging word je ziek van gifstoffen die in het voedsel zitten, bijvoorbeeld achtergelaten door een aantal grimmige bacterien; bij een voedselinfectie is het de bacterie zelf die via het eten in je lichaam terecht komt en flink tekeer gaat). Dat neemt niet weg dat de Campylobacter, een charmante bacterie die het goed doet in rauw vlees en melk en je darmverkeer dagenlang kan ontregelen, in opkomst is &#8211; in de Verenigde Staten heeft hij zelfs Salmonella van de eerste plaats in de <a href="http://www.cbsnews.com/news/new-germ-tops-food-poisoning-list/" target="_blank">top-3</a> van meest voorkomende ziekmakers gestoten.
Ergens heeft het wel iets romantisch, dat we nog steeds ziek kunnen worden van ons eten. Het herinnert ons eraan hoe verbonden we zijn met de natuur, verstrengeld in tallozen voedselketens, wandelende broedplaatsen voor allerlei microscopisch leven. Zolang je immuunsysteem naar behoren werkt, is een kleine voedselvergiftiging zo af en toe misschien niet zo gek. Met een beetje goede wil kun je het zien als een agressieve detox of een onvrijwillige sapkuur, vrij verkrijgbaar in smoezelige bistrots over de hele wereld.