Braken is voelen dat je leeft.

Voor mijn verjaardag kwam mijn familie op bezoek in Parijs, dus ik sloofde me uit door middel van een feestelijke diner om te laten zien hoe volwassen en gesofisticeerd ik inmiddels ben. Ik kocht verse fruits de mer  op de markt, in de oven stond een groenteschotel langzaam te roosteren, ik haalde twee armen vol stokbrood bij de beste bakker in de buurt, en de koelkast was gevuld met bier en redelijk goeie wijn.

Mijn familie verscheen iets later dan afgesproken. Ik zag meteen dat het goed mis was: hun gezichten waren dezelfde kleur als de kokkels die ik net met een beetje knoflook en peterselie op het vuur had gezet. Ze hadden die avond daarvoor een steak tartare gedeeld in een bistrot die was aangeraden door het hotel-personeel, en die steak was niet goed gevallen. ‘Dit is echt lullig zeg’, zei m’n moeder, die gewikkeld in een deken op de bank zat. Mijn broer wiegde kermend heen en weer, mijn zusje kauwde verbeten op een stukje droog brood,...