Het moet af en toe gezegd worden.

Restaurantcriticus Jay Rayner ging naar Le Cinq, een immens duur restaurant in Parijs, waar palmen en witte pilaren tot het hemelshoge plafond reiken en zelfs je handtas een eigen stoeltje krijgt. Het eten was daarentegen enorm teleurstellend: Le Cinq – dat in elke beschrijving klinkt alsof het alleen zou moeten bestaan in de overactieve fantasie van een zesjarige – bleek niet veel meer te bieden dan achterhaalde kwakjes, bolletjes gevuld met muffe lucht en slecht doorbakken duif.

Rayners genadeloze recensie in The Guardian werd een internethit. Het is altijd bevredigend om te lezen hoe iets wat stijf staat van poenerige pretentie wordt onderuitgehaald, en hier ging het ook nog eens om Franse poenerige pretentie, het absolute toppunt van snobisme. De recensie sloeg bovendien een deuk in het hardnekkige idee de Franse keuken altijd maar de beste is, en dat werd gretig gedeeld.

Het is altijd bevredigend om te lezen hoe iets wat...