Roman

melancholie is de levensverzekering van Gie Bogaert, de Vlaamse schrijver die net met Luchtgezichten zijn ‘trilogie van het haalbare’ voltooid heeft. In zijn oeuvre – acht romans groot intussen – speelt altijd weer weemoed, en verlangen dat zich van plaats noch tijd wat aantrekt. In Luchtgezichten stelt Bogaert scherp op een man en een vrouw die wat weggewaaid worden door het leven. Er is Lambert, een weemoedige spiegelrestaurateur die is blijven hangen in een spaarzame jeugdliefde – twee kleine kussen en een handvol feeërieke momenten verbinden hem met Lana, ‘het wintermeisje’ dat uit zijn leven verdwenen is. Bij toeval vindt hij haar terug: ze is blind geworden en zoekt een voorlezer. En zo raken hun levens toch weer verstrengeld.

Bogaert schrijft het allemaal op in weifelend, zintuiglijk proza. Nu worden broeierige intimiteit en overdadig gekruide schmalz slechts van elkaar gescheiden door een dun koord – alleen een evenwichtskunstenaar dondert er niet af. En Bogaert is...